శత హస్తాక్షర కవిత|

కపిల రాంకుమార్ || శత హస్తాక్షర కవిత||

నేను నాటిన విత్తనం 
వెళ్ళిపోతూ
గమ్యం యెదురుగా
ఊయలనుండి సమాధివరకూ
హృదయాలనుండి హృదయానికి
కొలతలేసి కట్టిన
పచ్చ పచ్చ మైదానాల్లో
ఒక దృశ్యానికేసి చూపుతూ
కవిత్వం మొహర్రం అంది!

బెంగంటే బెంగా కాద
నడుస్తూనే
ఉక్కపోత ఒకటే ఉక్కపోత
గుళ్ళో దేవుడు
యేదైతేవద్దనబడిందో తెలీదు
నాలో నేనుగావుంటే
' కప్ప' లా
ముఖం నిండా మాయకత్వం నింపుకుని
కవీ నీ పాత్రలో కొద్దిపాటి నీరు చేరగానే
నేనేమీ నీతో స్నేహం చెయ్యలేను!

నాన్నిచ్చే డైరీకి యేడాదిగా యెదురుచూపు!
నువ్వు మా ప్రాణంరా అన్నందుకు
రాయాలి లేకపోతే
తలెత్తకుండా వుండలేం కదా!
కళ్ళుమూసుకుని,
మనసంతా నిండుకున్న
నన్ను నేను
జనన మరణాలకు భయపడను!
ఆడిన చోటనే ఆడుతూ
నే పాడుతూ
వానపిట్టనై వదలనంటుందాకాశం!
వర్షించే వానజల్లున్మీ
ఆరో గదినీ
ఫ్రీ ప్రెస్సునీ
గుడి గంటలనీ
నూతన సనాతనమైనదిగా భావించి
డైరీలో పేజీలై
ఓ సాయంత్రం
ఆమె వచ్చింది!
నా ప్రేమే మరి!
గడీల దొరల చూపులు
యెన్నని చెప్పను?
టపటప చప్పుటేంటని
యీ నిర్జన వంతెన,
అలికిన నేల మీద
ఆ తోటమాలి
జీవితం
స్వేద సముద్రమా> కావొచ్చు!
భావనల పరితపనా? యేమొ?
తాంబూలాలిచ్చాం -యెవరికి?
మీ మాటల మీద
గుచ్చుకునే చూపులై
పూలతోటలోంచి
నాక్కొంచెం బాధ కావాలి!
మధుబాబు షాడో మాత్రం కాదు!

రోజూ లాగె
వాడు
మావూరి మర్రిచెట్టుపై
సంతలో
అప్పటికే కబుర్లాడుతూ
పరమాణువులా
గిక్కడ బూమి పుట్టినసంది
బావిలో
యిన్నాళ్ళు
కలై
కళ్ళుమూసుకుని
సబ్సిడీలో ఇచ్చినదంతా
ఆకుపచ్చ సముద్రాన్ని
వదిలేసినవాళ్ళు
పొద్దున్నే,
నిశీథినీ, నిన్నూ
చచ్చిపడిన
దూరాల
జీవితమంటే!
ఈ హడవుడేమిటి?
తల్లీ భారతీ?
చీకటిని తడిపి.
కవితలు రాయాలంటే
అక్షరాలలో
యే లంచ్ అవరులోనో
అంతర్విలాపమెందుకు?
నేననే ప్రశ్నకు
ఘాటైన శుష్కవచనమెందుకు?
యెన్నేండ్లయిందో కాని,
తడవని తామారాకునై
యింతే - ఓ ఏ.టి.ఎం. కార్డూ
నిరాశ నిండిన చేతుల్ల్లో
మా తాత చర్త ఓకప్పుటి
మరణమయింది!

శబ్దం నిద్రిస్తుంటే
యెప్పటిలాగే
వీడుకోలు ( వేడుకోలు ) చెప్పనా?
నిశ్శబ్దాన్ని చేదించటానికి
ఆయ్ధమై
కొసమెరుపులా
కవితలా
స్పందించమన్న
పల్లె విస్తుపోయింది!

ఎ సాంగ్ అదీ
ప్రేమంటే నీకు తెలుసా!
యిప్పుడు కన్నీళ్ళతో
కాలాన్ని పిల్లనగ్రోవిచేస్తే
నేనంటే నీ కిష్టమేనా?
చెప్పు!
ఒకరిలో ఒకరిమై
నీవు నేను సమం! అవునా
జీవ కాంతి సాక్షిగా
ఓ మనసా!
అడుగు కూడ సాగని నా ప్రయాణం
నీ చల్లని ఒడిలో సేద తీరనా!
ఒకే గూడు
పంచె కట్టు
మది సంద్రమైన
ఓ చలన సూత్రమైంది!

నా శరీరంలోని ఒక్కో అంగానికి
అసలే నేనంటే అమ్మకు ప్రాణం కదూ!
లోపల
యే అలారం మోగుతుందో
యింతకు ముందెన్ని పిరికి ప్రాణాలో!

ఒకప్పుడు
పనిచేస్తుంది ఆరుగాలం
పచ్చని పంటలా!
అయినా నా కెవరు లేరనుకోకు
కాని నా చెప్పులో వాడి కాళ్ళు
అదే నీ పరిచయం
యెప్పుడు? యెక్కడ?
అన్వేషణ - ఎందుకో?
తొలకరి - నిశ్శబ్దం!
అందుకే ఐదు హత్యలా?
ఆది పాడే అమాయక
కవిత్వం కావాలి!
నేనే - మౌనం వీడి
నాయారాడ కోండ స్సాక్షిగా
చిన్నప్పుడు
రాత్రి - నిశారాత్రి,
ఆ భూమి మనుసులు
కట్టిన
దేనితోనో దేనికో తెలియదు కాని
బొమ్మ రాళ్ళ పేగంబంధాలై
భాషతో
ఆడేదే కవికలం!
ఇది కవి సంగమం!

( f కవి సంగమం 2012 కవిత్వం - లో పాల్గొన్న కవులందరి పదాలతో దీర్ఘ కవిత)

18.4.13 ా. 6.22